Prolog

          

Nad Bieszczadami wschodziło zimowe słońce,  które nadawało tej górskiej krainie iście magicznego charakteru. Jego promienie błądziły po ośnieżonych wierzchołkach gór,  delikatnie muskały oszronione świerki,  Kto raz zobaczył te widoki, nie zapomni ich już nigdy. Zawsze będą do niego wracały.

Wśród takich krajobrazów mieszkała młoda, osiemnastoletnia dziewczyna. Emilia Zborowska. Mieszkała w dość rozległej, ale słabo zaludnionej wsi Żęłdziany. Jej rodzina osiedliła się  na nienazwanej przez nikogo górze, ponad cztery kilometry od najbliższego sąsiada i i dziesięć od głównej drogi. Mieszkanie w takim miejscu byłoby dla wielu męczarnią, ale nie dla tej rudowłosej dziewczyny. Ona kochała to miejsce, kochała tą ciszę, ten spokój. Była typem samotnika, ale nic nie było dla niej ważniejsze niż czas, który spędzała ze swoją siostrą, rodzicami i przyjaciółmi.

- Emilka, czas wstawać ! -  obudziło dziewczynę krzyk jej matki i głośne pukanie do drzwi pokoju.

- Już wstaje – odrzekła słabym głosem Emilia

            Z ciężkim westchnieniem zrzuciła z siebie kołdrę, ubrała stare ubrania, związała włosy w rudą kitke i  wyszła na pole

Mróz był siarczysty, było 23’C poniżej zera,

I  jeszcze ten wiatr pomyślała dziewczyna, idąc skulona.

Swoje kroki skierowała do stajni.

Musiała nakarmić wszystkie zwierzęta i wydoić krowy.

- Witaj Chelsea – przywitała się z ulubioną klaczą – wyjeżdżam, wiesz ? Ale nie martw się. Piotrek się tobą zaopiekuję

Koń prychnął na te słowa.

- Spokojnie Chel. Nie na długo, tylko na cztery dni.

Wierzchowiec popatrzył na nią z bólem

- Jadę do Zakopanego, babcia mi pracę załatwiła. Wrócę, nawet nie obejrzysz się kiedy

               Emiliy przytuliła się do głowy konia. Ciężko było jej zostawić zwierzęta na cztery, długie dni. Dziewczyna wiedziała, że Piotrek się zwierzętami zaopiekuje ale ….będzie za nimi tęsknić.

- Nie patrz się tak na mnie, mam dużo roboty ! – powiedziała do Chelsea

                Po dziesięciu minutach Emillia wyszła z powrotem na dwór. Przebiegła szybko przez podwórze, by znaleźć się z powrotem w ciepłym pomieszczeniu.

- I jak ? – spytała Karolina-jej siostra

- Uff, ale mróz  … wszystkie zwierzęta nakarmione, możemy ruszać. – te słowa  zwrócone były bardziej do rodziców, niż do Karoliny – tylko pójdę się przebrać.

Dziewczyna przebiegła szybko schody. Nie mogła się doczekać ponownego spotkania z babcią.

Ciekawe, co to będzie za praca ? zastanawiała się Milka. Babcia Wikcia nie chciała jej nic przez telefon powiedzieć.

 Ciekawość, to pierwszy stopień do piekła – powiedziała wtedy i  rozłączyła się

Ach ta babcia – myślała z uśmiechem – Czasami godziny, z nią wytrzymać  nie można

Emi ubrała jeansowe rurki i zieloną bluzę

- Chodź !!! – usłyszała z dołu

- No idę, tato!

-Czekamy w samochodzie

Mili  zeszła na dół

Ubrała niebieską kurtkę, włożyła na uszy nauszniki .

Gdy zamykała dom na klucz , nasunęła jej się pewna myśl Coś się tam stanie … Nie wiedziała jednak co to myśl oznacza . Władowała się do czarnego jeepa, przeżegnała się. 

Jej ociec odpalił silnik auta.

 Cała rodzina pojechała do zimowej stolicy Polski ….